Bakkerij Willaert bestaat al sinds 1945 en staat bij het brede publiek bekend om de versheid en kwaliteit van haar producten. De bakkerij is uitgegroeid tot een begrip én een referentie in en rond Beveren Roeselare. Dankzij vernieuwende initiatieven kunnen wij telkens weer inspelen op de nieuwe behoeften van onze klanten.
Steven Willaert en Nancy Claeys leerden elkaar kennen tijdens hun opleiding. Uit dezelfde passie voor het vak bloeiden ze open tot het perfecte paar.
Een uitgebreid assortiment vers brood, pistolets, boterkoeken. Verse belegde broodjes, ambachtelijk lekker en smaakvol roomijs. Gepersonaliseerde taarten.
Vóór de tweede wereldoorlog werkte Maurice hier en daar bij de boeren. Vader en nonkel namen hem maar al te graag mee naar 'den ast' om te helpen aan de suikerbieten. Voor deze diensten kreeg hij van elk 20fr. Maar moeder wenste iets beters voor haar zoon en samen met hem zocht ze een dag lang naar werk. Maar in 1939 was het ook crisis, overal werd hij opgeschreven, maar mocht nergens aan de slag. Moe en ten einde raad gingen zij even verpozen bij een nonkel van vader. Daar vertelden ze dat hun bakker op zoek was naar een helper. Er was dus geen tijd te verliezen. Maurice werd aangenomen voor 175fr. per maand bij bakker Albrik De Backer te Beveren. De ganse oorlog is hij er blijven werken en ondertussen was zijn vergoeding opgelopen tot 275fr. Maurice vond dit veel te weinig, maar zijn baas wenste niet méér te betalen, dus stond hij op straat.
Het was nochtans hard werken geweest maar in de geest van die tijd heb ik het graag gedaan. Zelfs tijdens de middag was er dikwijls geen rust. Soms haalde ik in dat ene uur 1.500 kg tarwe op bij de landbouwers. Er was ook de tijd van grote miserie met de bakten. Dat waren grondstoffen welke de klanten meegaven. Daar moesten wij brood van bakken en iedereen wenste zijn eigen grondstoffen gebakken terug. Eerlijk als wij waren, kneedden we alles apart en kleefden namen op ieder brood. U begrijpt welk titanenwerk dat is geweest, maar uiteraard was het enkel werk, want van papieren hadden wij geen kaas gegeten.
Een nieuwe baas heeft hij niet moeten zoeken. Vader zei: "we zullen zelf een oven plaatsen", ondanks het feit dat er reeds elf bakkers in ons dorp waren. Op dit ogenblijk zijn er nog vier. Daarbovenop kwam dat het zeer moeilijk was om in 1945 aan grondstoffen te geraken. Maalder Hector Van Rolleghem zat zonder voeder en Maurice vroeg aan vader, die juist zonder werk zat, of hij hem wilde depaneren. Als wederdienst kon Maurice zo zijn eerste 500kg bloem kopen. Enkel Charel Planckaert was bereid gist te leveren, zodat op 15 februari 1945 Maurice als zelfstandige bakker kon starten. Thuis hadden ze een bescheiden werkmanswoonst, de oven werd in de kelder geïnstalleerd en de bovenliggende slaapkamer werd tot bakkerij gepromoveerd. Met een stevige fiets en dito mand kon Maurice zijn broodronde zonder klanten starten. Gelukkig was er in die tijd al een hechte familie en vriendengroep die tot de klantenkring wensten te behoren. Dit bracht een kettingreactie tot stand, zodat in ,de ondertussen geleverde, triporteur geen plaats genoeg meer was. Daarop kocht Maurice een koets met paard in 1947. Later was Maurice ook de eerste bakker die de broodronde met de auto durfde doen.
Ondertussen vond Maurice toch nog de tijd om naar de meisjes te loeren. Maria die hij al kende sinds zijn kinderjaren werd de uitverkorene. Drie jaar hadden ze verkering en in 1948 zijn ze dan getrouwd. Hierna is Maria bij Maurice in de bakkerij komen wonen. Nochtans vertelt zei: "Ik had een grondige hekel aan broodbakken overgehouden van tijdens de oorlog. Het was mijn taak dagelijks een brood te bakken in onze Leuvense stoof en dit zeer tegen mijn zin, zodat ik een gat in de lucht sprong, niet alleen omdat de oorlog voorbij was, maar vooral omdat deze vervelende karwei tot het verleden behoorde. Daardoor geloofde mijn moeder nooit dat ik met die bakker zou trouwen." Naast de bestaande woning bouwden de ouders van Maurice een nieuw huis zodat er voor Maurice en Maria meer plaats was voor de uitbreiding van het gezin. Want ondertussen was zoon Eric op komst, en had Maurice nog steeds zijn legerdienst niet vervuld.
Voortdurend probeerde hij uitstel te krijgen en hoopte dat van uitstel afstel zou komen, maar het liep wel even anders. Op een dag stond de politie voor de deur en maande hem aan om onmiddellijk het leger te vervoegen (want ondertussen was hij in feite deserteur). Maria heeft dan de zaak draaiende gehouden samen met de zeer trouwe helper René. Bij mijn aankomst in het leger kreeg ik maar een norse ontvangst door een korporaal die dacht dat hij majoor was. Het grote geluk was de onderpastoor, die bevriend was met een hogere officier. Zij bemiddelden en schreven een brief naar Koningin Elisabeth en legden het geval uit. Door deze tussenkomst werd de uitleg voor eerlijk en waar aanvaard en kon Maurice starten in de onderhoudsdienst. Mede door zijn voorbeeldige gedrag en doordat Maria ondertussen was bevallen, kreeg hij een overplaatsing voor zes weken naar de kokschool te Leuven, waarna hij later tot kok gepromoveerd werd in de 'mess' voor officieren te Eeklo. Zo was Maurice toch iets dichter bij huis. Dit was eigenlijk het werk van kapitein Desaegher, die zich de toestand van Maurice ter harte nam en meer verlof toekende wat normaal mogelijk was. Maurice haalde nooit zijn neus op voor werk en overuren en dit werd blijkbaar naar waarde geschat. De kapitein heeft er ook voor gezorgd, dat Maurice na zijn legerdienst geen kamp hoefde te doen. Het was trouwens genoeg geweest, want hij stapte in het leger voor 12 maanden, maar door de verlenging van de dienstplicht zijn dat 18 maanden geworden.
Maurice en Maria zijn tot in 1975 op hetzelfde adres blijven wonen, maar zoon Eric vond de ligging niet zo best voor de toekomst. Daarom heeft Maurice niet geaarzeld toen in 1976 de gelegenheid zich voordeed een nieuwe bakkerij te bouwen op de markt, die hij het jaar daarna al reeds overliet aan zoon Eric.
Zoals het vroeger hoorde! was het vader die hielp beslissen wat de zoon in de toekomst ging doen. Zodoende volgde Eric de voetsporen van zijn vader. Hij werd ingeschreven voor een opleiding in de Bakkerijschool Ter groene poorte in Brugge. Na de gevolgde stages bij verschillende banketbakkers was de tijd gekomen om zelfstandig als banketbakker te starten.
In het najaar van 1976 is Eric samen met zijn ouders en zijn jongste zus Hilde de nieuwe bakkerij gestart in het centrum van Beveren, in de Beversesteenweg 459.
Eric zocht zich een vrouwtje uit die ook liefde koesterde voor de bakkersstiel. Rita Algoet leek geknipt voor het vak en het koppel touwde in 1979. De jeugdige inzet zorgde ervoor dat de bakkerij patisserie op korte termijn een groot assortiment wist uit te bouwen.
In het jaar 1980 werd Steven Willaert geboren en in het jaar 1982 zijn zus Nele Willaert.
In 1995 bestaat de bakkerij 50 jaar “EEN HALVE EEUW WARME BROODJES”.
Ondertussen staat de 3e generatie al te trappelen om het bakkersbedrijf binnen te stappen. Steven volgde de opleiding banketbakker in de bakkersschool Ter groene poorte. Chocoladebereiding was zijn stokpaardje. Hij leerde zijn vrouwtje Nancy kennen in de bakkersschool ook zij volgde dezelfde richting. Met dezelfde passie voor het vak bloeiden ze open tot het perfecte paar .
Met veel liefde voor het vak starten Steven en Nancy in juli 2000.
